روزگاری می‌آید که خداوند دلهای همه ساکنان زمین را با هم مهربان می‌کند،

آری، آن روز همان روزی است که تو تکیه بر دیوار مسجدالحرام می‌دهی، ما سر  بر دامن

مهرت می‌گذاریم و این عقده‌های خشکیده بر دیواره گلو را روی گونه‌هایمان جاری می‌کنیم،

ما این دلتنگی‌های گاهی آزار دهنده را به تو نگوییم به که بگوییم،

به یاد تو احساسمان تا شانه‌های ملکوت بالا می‌رود و این چشمهای بغض‌آلود خیره به

دروازه انتظار، هر جا که باشند،‌ سراسیمه در جست و جوی تو،

برای ما دعا کن، دعا کن خدا تو را به ما برساند.